Witamy w DPS Broniszewice

Dom Pomocy Społecznej w Broniszewicach liczy 56 mieszkańców. Są to chłopcy w różnym wieku i z różnym stopniem niepełnosprawności intelektualnej i fizycznej. Część z nich nie porusza się samodzielnie. Mieszkańcy Domu podzieleni są na cztery grupy ze względu na schorzenia i wiek. Grupa I to chłopcy chodzący, najstarsi wiekowo. Grupa II to chłopcy dorastający, poruszający się samodzielnie. Grupa III to grupa najmłodsza, należą do niej chłopcy zarówno chodzący, jak i leżący. Grupa IV to grupa chłopców będących w większości osobami leżącymi. Chłopcy wraz z personelem tworzą niezwykłą i barwną wspólnotę składającą się z różnorodnych osób, opartą na prawie wzajemnego zrozumienia, szacunku i miłości. Każdy tutaj jest chciany i akceptowany takim, jaki jest. Każdy też chętnie dzieli się z drugimi „tym darem, jaki każdy otrzymał” (1 P 4, 10).

Chłopcy są niepełnosprawni w stopniu w stopniu umiarkowanym, znacznym, oraz głębokim. U większości Chłopców mamy do czynienia z tak zwaną niepełnosprawnością sprzężoną. Oznacza to, że u jednej osoby występują dwie lub więcej niesprawności. Wśród mieszkańców Domu są zatem niesłyszący, niedowidzący, z zespołem Downa, osoby z autyzmem i cierpiący na epilepsję. Przeważająca część wychowanków Domu Chłopaków nie mówi lub porozumiewa się z otoczeniem za pomocą pojedynczych wyrazów. Niewielka liczba podopiecznych posługuje się w miarę poprawną i zrozumiałą mową. Ci, którzy nie mówią, komunikują się z otoczeniem w sposób niewerbalny – za pomocą gestów i mimiki twarzy. Częstym środkiem komunikacji jest również krzyk, śmiech, płacz lub posługiwanie się znakami graficznymi: makaton, piktogramy. Niektórzy Chłopcy przedstawiają swoje potrzeby w sposób pogodny. Są jednak i tacy, którzy nie okazują żadnego entuzjazmu, spokojnie czekając na kolejny punkt rozkładu dnia. Są Chłopcy nadpobudliwi i tacy, u których występuje spowolnienie ruchowe.

W Broniszewicach przebywają również chłopcy dotknięci dziecięcym porażeniem mózgowym, MPD. Niektóre z tych osób, szczególnie z Grupy IV, nie zgłaszają potrzeb fizjologicznych, przyjmują pokarmy odpowiednio przygotowane, gdyż nie u wszystkich wykształcił się nawyk gryzienia. Ci Chłopcy w największym stopniu zdani są na opiekę i pomoc opiekunów oraz personelu domu. Pomimo głębokiej niesprawności intelektualnej i niejednokrotnie słabo wykształconej mowy mieszkańcy Domu doskonale funkcjonują w towarzystwie innych i zdrowych osób. Większość z nich rozumie sens prostych poleceń, nawiązuje kontakty emocjonalne i żywo interesuje się otoczeniem.

Jakkolwiek byśmy jednak nie definiowali i klasyfikowali niepełnosprawności, należy pamiętać, iż sama wada, brak jakiejś sprawności czy rodzaj schorzenia nie tworzy jeszcze pełnego obrazu człowieka, a głębokość niesprawności nie określa jego możliwości. Osoby niepełnosprawne różnią się między sobą tak, jak wszyscy inni ludzie. Są wśród nich pedanci i bałaganiarze. Są powolni i energiczni. Jedni lubią rywalizację, inni unikają porównań. Są istoty wesołe, gadatliwe, ale są też urodzone „milczki”. Są osoby pracowite i leniwe. Są pogodne i złośliwe. Jednak wszystkie te osoby łączy jedna wspólna wszystkim ludziom potrzeba zrozumienia, akceptacji i miłości.